روش‌های اکسیداسیون فتوشیمیایی برای تخریب آلاینده‌ها شامل فرآیندهایی است که شامل اکسیداسیون فتوشیمیایی کاتالیزوری و غیرکاتالیستی است. اولی اغلب از اکسیژن و پراکسید هیدروژن به عنوان اکسیدان استفاده می کنند و برای شروع اکسیداسیون و تجزیه آلاینده ها به نور ماوراء بنفش (UV) تکیه می کنند. دومی که به عنوان اکسیداسیون فوتوکاتالیستی شناخته می شود، به طور کلی می تواند به عنوان کاتالیز همگن و ناهمگن طبقه بندی شود.
در تخریب فتوکاتالیستی ناهمگن، مقدار معینی از مواد نیمه هادی حساس به نور به سیستم آلوده وارد می شود که با مقدار مشخصی تابش نور ترکیب می شود. این منجر به تحریک جفت‌های «الکترون-حفره» روی سطح نیمه‌رسانای حساس به نور تحت قرار گرفتن در معرض نور می‌شود. اکسیژن محلول، مولکول‌های آب و سایر مواد جذب‌شده در نیمه‌رسانا با این جفت‌های «الکترون-حفره» تعامل می‌کنند و انرژی اضافی را ذخیره می‌کنند. این اجازه می دهد تا ذرات نیمه هادی بر موانع واکنش ترمودینامیکی غلبه کنند و به عنوان کاتالیزور در واکنش های کاتالیزوری مختلف عمل کنند و رادیکال های بسیار اکسیداتیو مانند •HO را تولید کنند. سپس این رادیکال‌ها تخریب آلاینده‌ها را از طریق فرآیندهایی مانند افزودن هیدروکسیل، جایگزینی و انتقال الکترون تسهیل می‌کنند.
روش های اکسیداسیون فتوشیمیایی شامل اکسیداسیون حساس به نور، اکسیداسیون برانگیخته با نور و اکسیداسیون فوتوکاتالیستی است. اکسیداسیون فتوشیمیایی اکسیداسیون شیمیایی و تشعشع را ترکیب می کند تا سرعت و ظرفیت اکسیداتیو واکنش های اکسیداسیون را در مقایسه با اکسیداسیون شیمیایی یا پرتودهی فردی افزایش دهد. نور ماوراء بنفش معمولاً به عنوان منبع تابش در اکسیداسیون فوتوکاتالیستی استفاده می شود.
علاوه بر این، مقدار از پیش تعیین شده اکسیدان مانند پراکسید هیدروژن، ازن یا کاتالیزورهای خاص باید به آب وارد شود. این روش برای حذف مولکول‌های آلی کوچک مانند رنگ‌هایی که به سختی تجزیه می‌شوند و دارای سمیت هستند، بسیار موثر است. واکنش‌های اکسیداسیون فتوشیمیایی، رادیکال‌های بسیار واکنش‌پذیر متعددی را در آب تولید می‌کنند که به آسانی ساختار ترکیبات آلی را مختل می‌کنند.
زمان ارسال: سپتامبر-07-2023
